5.TEMMUZ.2017 TARİHLİ İLİM 12

AV.NEZİRE SELÇUK ÖZ BİLİŞ 5.AKIŞ – 2.BÖLÜM

Dediler ki “ölüyü dirilt”...”Yok ki ölü” dedim. “Olmadın” dediler, bana.. Ölü, bütün külttür. “Bana sordular, ölümlü müsün” dediler? “Öfkem yok ki ölü olayım” dedim. Ama dediler “ tene indin ya”... “O zaman sen öldün”.

“Ayrılık bitti, ben öldüm” demedim. “Ben oğullarımı kodlarım, yolu koklarım, tohumlarım, bütünün gücü olurum, her insanı korurum” dediğimde….Dendi ki “ya KAHA sen onları koru ama onlar senleştiklerinde artık yaşamda, sen, ben kalmayacak, bir tek sen kalacaksın”.

“Oh, ala” dedim. “Neden, ben insana kelam edeyim ki o zaman?”.. Herkes, kendi kelamını etsin. “Çok zor bir dönem başlayacak” dediler. “Ol” dedim.. Ol’du... “Herkes kendini dillesin”, dedim. Dilledi.

“Mutlak ama mutlaka Allah’ın dediği hak edilendir”, dediler. “Yok” dedim. “Allah’ın dediği hak olandır”. “Oh, ala” dediler. “Varlığı hak et” dendiğinde dedim ki “aha, ben oyum”.

“Ölü bir dünyaya sen, ben mi diyorsun” dediler? Dedim ki “ölü, öldürüp kodlanandır”. “Ben, ölende ölenim” dedim… “Oh, ala” dediler.. “Sokak, sokak gezer, yolu açarım” dedim. “Öfke, öfke” dediler… Ekrana kendi yüreğimi koydum, “kör, sağır “denen o yürekte, bütün kötülükler aşıldı.

Kırk kapının kırkında elim vardı. Öfkeyi kök geçişlerle kodlayan insanlık vardı, orada.

“Dağlarım, ben dünyalıyım” dedim. “Yorul” dediler, o zaman. “Yoran olursa, yorulurum” dedim. “Aha” dediler “sen yor ki yorul”. “Öfkem yok ki yorayım” dedim. “Kontrol kur” dediler. “Korkmayın kontrol, kalemimdir” dedim.

“Öfke kalemde mi “dediler?…”Yok ki köklerimde kervan” dedim. ..Ben, yoktum. Onlar yoktular. Hiç kimse yoktu ama hepsi hakkın kalemiydiler ve bütüne hizmetçiydik.

Şimdi canlarım, bugün neden, bunları size anlatıyorum. Buraya görevli kodlar geldiler, bugün ve bizi dinlediler. Semayı seslendirip, dürümlediğimizi anladılar.

Çıktıkları anlaşmayı, yeniden gözden geçirdiler. Çünkü onlar, bizimle çalışmayı istememişlerdi. Bizden ayrı tutulandılar ve görev istemeye geldiler.

Biz, onlara sualtının gücünü kattık ve sorduk ekmek olmuşlar mı diye… Yollarında kullukları yoktu ve soy ağaçlarına baktık. Soylarında, yarınlar yoktu. Şarkılarını dinledik. Şems’in ilminden öte ilimleri olmasına rağmen hakkın kalemi olamamıştılar.

“Emek, emek, emek” dedik. “Peki neden, emek” dediler? “İkmal tamamlamak” dedik. “Yarın için mi dediler?”.. “İnsanlık için” dedik. “Kuran için mi?”.. “Kulluk için” dedik… Yaşama varmak mı? Varıldı, Yaşama” dedik.

“Kardeş, ben deneme yanılmayla geldim bugüne”, dedi. Ben, dedim ki “deneme bitmiştir”. Artık bilgeler, bilişle kodlarlar yürekleri. “Sol sağ kodlar artık yeşilin mordaki kültünü, tohumluyorlar”, dedim.

Sordular, nihanda KAHA var mı? “Has insanda KAHA olur”, dedim. “Yedinci dünyayı kurduk”, dedim. “Oh, ala” dediler. “Yarattık” dedim. “Hah!” dediler… Ağır yük hafiflediğinde, sahra ilmini kodladık ve bütünün gücünü artırdık.

Çobanlık yapmamızı isteyen çoktu başlangıçta.. “Bize sürü verdiler, hadi çoban olun”, dediler. Kontrol dışı bilgiydi, bunlar. “İnsan sürü değil” dedik. “Her insanın kendini hak edebilmesi için bir sürüde olması gerekir” dediler. Dedik ki “arza, arşı indirenin, Süper Sistemleşmesinde artık insan, kelam olarak çalışacak”.

Artık hiç kimse çobanlık yapmayacak. Ve bunu dememiz, ocaklarını tohumlamamız, yollarını açmamız gerçeğini yerkürede göreve kodlanmış olanlara gösterdi.

Ve dağlarım, bugüne kadar hep çalışanlar vardı ama hepsi sürüyle çalıştılar. Biz, sürü istemedik. İlim istedik.

“Dünya için herkes, ahır” der, bilir misiniz? Ahır.. Dünya insanlığını ahırda kontrolsüz yaşayan bir sürü sayarlardı….Onlara çobanlar geldi.

Dağlarım, çoban, arza arşı indirmedi. Çoban, yaşamı tohumlamadı. Çoban, koruyucuydu sadece… Korudu ama toprağı değil levhiyi korudu. Köksüzdü. Göksüzdü... Aksızdı..Haksızdı. Çünkü. Rahmi kalemde, kuranı yoktu.

Öyle çok çalıştık ki canlar….Öyle çok çalıştık ki…Nesiller, dünyayı korusun diye çalıştık. Borcumuz, yaşamın borcuydu. Ödenmesi gerekliydi. Her insanın borcuydu. Biz, o borcun, tümünü kapattık.

Ve bugün biz maya olarak insanlık ilmini dilliyoruz. Sel, ilim seli… İnsan, kelamın ilmi… Biz, tüm insanlık olarak bu çalışmayı yapıyoruz.

Burası kuranın ruhu olan, nur... Biz o nur olan, bütünü kütleyle kodlayanlarız… Akıp gidenleri de hakkın kapısına varanları da yaşamı toprakla tohumlayanları da görürüz.

“Öze, göz” dedik. “Sese, sistemli kelam” dedik. “Bize de biz” dedik sadece biz..

Bir Tanrı indiğinde yaşama o, ben der ama bu ben, ilmin benidir. Tüm insanlığın benliğidir, tekliğidir. Bunu artık insan soyunun kavraması gerekir.

Kuran-ı Kerim der ki RA KA HA…HA RA KA..SAHA.. Şarkıdır, bu!…Şarkı!

“Koru beni” demektir, bu ... Ben derim ki SA HA Sİ KA HA RA.. “Ben kontrolcüyüm” derim. Korunan değil koruyan ilimim, ben.

Ha diyorlarsa ki Sin Di Silk Keram Sİ Ha KAHA. Sİ HA. Buda şu anlama gelir. “Sevgiyim, ben” demektir.. SEVGİ!...

Bütün kült, bütün yücelik, bütün yoğunluk, hepsi biliştir. Bilişle kodlama yaparken, hepinizin hepimizde kontrollü olmanızı dileriz. Yapmak istediğimiz budur ve bundan sonraki süreçte de bu şekilde bir tohumlama sürdürülecektir.

Irakların en ırağı ve yoğunluğun en koyusu olan ışık mutluluktur, bize.

Büyük kötülükleri önledik, bugün bilir misiniz? Savaşın sırrıydı bu!.. Size bunu kısaca anlatayım.

Dünya yoğunluğunda çok büyük bir kötülük planlanmıştı, canlılar. Çok büyük bir kötülük... Bunun ne olduğunu size açık vermeyeceğim ama tohumlarınızı koruyarak, bu kötülüğü engellediniz. Sistemin sayfalanışıyla.

Bugün sizin kendi yüreğinizdeki güç hepimizi yoğunlaştırdı ve bizler burada bugün mutlak kapıları açtık.

Hepiniz, hepimizsiniz ve kötülük, tüm ilmin kaleminde ki kötülüktü. Çok mutlandık, canlar, çok... Uyumadan çalıştık, dün gece ve bugün bu kötülük, engellendi.

Hepimiz, hepiniz, tek olduk, canlılar ve o kötülüğü önledik.

Şikayet etmedik… Sizi hepimiz, hepimiz kucaklıyoruz ki muradımız sizinle görev taşımaktı ve başımız eğilmedi.

İşte bu!

SÜPER İNSANLIK REALİTESİ


https://vimeo.com/224529165