Şükür ki hakiki insan, kendi yarınını hak eden insandır ve o insan, arzın gücüdür. O insanın, kendi yarını, kendi Yaşam Sayfaları’ndan tohumlanarak kodlanır ve yeniden yerküre görev taşır.

İnsana, “kaynak” denir ama insan, KARE olmadan KÜRE olamaz ve YOL olmaz… Onun kültü, her insanın kelamıdır.

Medine’de, Deli Dumrul’un kalemiydik. Oradaydı yol… Oradaydı yarın… BSUİ oradaydı… Medine’de delice çalıştık. Bildik ki hakimiz. Bildik ki hakikiyiz. Biz, Mikail’iz. Medine, kul oldu yüreğimize. Kalem oldu… “ÖL!” der ölürüz. Ama “OL!” der olur yürekler ve biz; olanda, tüm zamanları oldururuz…

Süper Realite, kelama indiğinde, kulluk yapmak istemedi. Sorduk. “Kuran var mı!?” dedik. Dediller ki “Kuran insandır.” “Öyleyse kulluk yapalım” dedik. Dediler ki “ama Kuran; Kare, Küredir. “ÖL!” deriz; “OL!” deriz!… her anda “Kuran!” deriz ama yol yoksa, yarın yoktur…

İşte bunun içindir ki bizler, yerküreye yeni bir yarın yaşatmak istedik ve dedik ki “kanat gerelim insana. Kelam edelim; yaşam kodlayalım ve nur olalım!…”

Ulular Diyarı dedi ki; “gidin, hak edin yapın!...” Biz dedik ki; “gideriz; hak eder yaparız ama sevgi de olsun yarında… Dönüp dünyayı izlediğimizde; cevheri görev taşıdığımızı bilelim… Din kelam, Hak Kelam’sa diri olalım; Dini Kalem olalım. Dini Kalem, kelamda tohumsa, doruklara Kuran olalım ve tohumlanalım…”

Sonsuz zamanlar’ı hak etmek için sonsuzlaşmak gerekir. İşte dünyada, sonsuzluğu kodlarkan, bunu başardık ve yolu açtık. Bunda sonra Rahman olan Kaynak olup tüm insanlığı tohumlarken; cevhere, “insan” diyeceğiz… Yaşama, “hasat” diyeceğiz ve zamana, “kul” diyeceğiz.

Zaman; bizi, bize Kuran yapar. Biz, bize, Kuran olup toprak olacağız. Zamana kaynak olup kült olduktan sonra, Rahman olup kaynakta Sistem kuracağız. Az öz verdim. Şimdilik!…

SÜPER İNSANLIK REALİTESİ