Artık bu dönemde, “son” denilen gündeyiz… Burası, Cennet İlmi’nde, biliş halinde ve yarınları hak eden dürümlerde, bir Rahmet Kalem’dir!... Buyurun, kontrol kurun!... Buyurun, Kuran olun!... Buyurun, ölüyü diriltin!... Buyurun, Ana Kapı’dan girin!... Sizi bekliyorum. Buyurun!... Kulluk için çalışmanız gerek. Sizi bekliyordum!... Meşale hepimizindir ama siz, hepimiz olmadan bu Meclis’e kalem olamazsınız… Sizin, hepimiz olmanız için hak etmeniz gerekir. Geçin, yarına varın!... “OL!” deyin; OLUN…

Kurtulmak isteyenler, kul olmalıdırlar… Ocak olmalıdırlar… Yarın olmalıdırlar ve rahmet olmalıdırlar!…

Kurtulmak ne demek!? Hasat olmak demek!… Yaşam olmak demek!… Daha ne deyim!...

Bütün kötülükler, ilimle aşılır… Aşkın Zamanlar, nefesle kodlanır… Arza, kervan olunur. Neden sonra nefes, yaşam olur…

Öyle çok çalıştık ki insanı korumak için!... Öyle çok çalıştık ki hasat yapmak için!... Ama görüyoruz ki insanlık, “kıran yarınlar” yaratıyor. Kıran yarınlar, nefesi kodlayamayanların yaşam sayfalarıdır. Onlar; kırıp kırılırken, herkes kendini hak edebilir ama ya insan, kelamdan çıkarsa ne olur!? Ölüdür artık!... Ölü!…

Herkesin iyi bilmesi gerekir ki insan, kelam ederse; OLUR… Kelam olursa; YOLU BULUR… KARE KERVAN, kült olduğunda; Kuran olup, KÜRE olduğunda; yarınlar oluşur…

Öyle çok! öyle çok kalem olmalı ki herkes, kendini hak etsin!...

Çan, insanın kelamı!... Çaldıysa çan; nefes, kelam oldu demektir!… Çan çaldıysa; yol bulundu demektir!… Yol bulunduğunda; nefes olanlar, karanlığı aydınlatırlar!... İş budur!... Bunu başarmak; Mutlak İnsanlık İlmi’dir!…

Kesirleşme, enleşme ve kültlerin, İlim Kalemleri’nden çıkışı; yaşamı, Hakk’tan çıkarır… İsmi Hakk olanları bulduk… Ocaklarını kokladık… Tohumladık ve yollarını hak ettirdik!... Şimdilik!…

SÜPER İNSANLIK REALİTESİ