8.KASIM.2017 TARİHLİ İMPARATORLUK 10

AV.NEZİRE SELÇUK - 2.AKIŞ – 2.BÖLÜM

“Koşma” dediler. “Koşma”. “Koştuğunda biz yetişemiyoruz, sana”. Dedim ki “ben koşmam, siz, çok yavaşsınız”.

Çorba pişirdim. “Buyurun” dedim. Dinlediler, dinlediler, dinlediler ama dürümleyemediler. Çorbayı, hak etmediler.

“Haz duydum, dünyaya inmekten” dedi, biri. Öteki dedi ki “hak etim”. Diğeri dedi ki “Hah!”.. “Aha!”.. “İşte!”... Ve bir diğeri de “ben, Sistemim” dedi.

Hak kapısını açtım, okudum, hepsini de. Biri bana, et kemik olup, gelecekti… Ben, ona sordum. “Elinden, ilminden öte bir diriliğim var mı” dedim?... Oğul dedi, “ben toprağım”… “Oyun oynama, benimle”, dedim. “Toprak olsaydın, kontrol kurardın” dedim… Saltanat, sistemin kültü, canlar. Biz, o kültü kodladık, hep.

Borç, harç geldiler, yaşama. Kardeşim, borç ödenmeden, öfke kodlanırsa, yığınlar kırılır. Bunu biliyorduk… Ve öz gerçekliği kodlayarak, onları kontrol ettik.

Şiyarlarında, aşk yoktu… Israr, ısrar, Ben Sistemine, girecektiler. Geri çektim... Dedim ki “sizi, kontrol edemem”… Çok istediler. “Korkma” dediler. “Senin insanlığın, bizim insanlığımız olacak” dediler.

Yasaları koydum. Dedim ki “borç ödensin, kontrol edilsin yol, öfke aşılsın, gerçek insanlık kaleme insin, gerçek kapıları, açıp, geçin”. O gün, bugünse, gelin.

Ve dediler ki “sevgili, biz seniz”… “Sarma yüreğimizi”… “Biz sevgiyiz”. “Oğul, biz dünyalıyız,” dediler. “Eşya” dediğimiz, ne varsa şarkıdır. Biz, o şarkıyı okuduk, dünyada… Ama şarkıyı hak etmeyen, altın ışığın yaşamını da anlayamazdı.

Öksüzdüler. Göksüzdüler. Köksüzdüler. Çörek yaptılar. Ölüydüler. Kodladım, otuz sayfayı kayıtladım… Yarattım, kübra olan levhiyi ocaklarından, ikmalle dürümlettim, yarattırdım.

Dedim ki “geri dön”...“Hakk’ın kapısını açtım, geç” dedim. “Geri dön”, dedim. Kanat kırdılar. Kırıldılar… Rahmet olanı, keşkelerle kült olarak kayıtladılar… Kaçtılar, art niyetli değildiler ama yarınlarında, korkuları vardı.

Bizden korktular. Çöktüler, çöktüklerinde, kördüler. Kodsuzdular. Ekmeğimi, ekmeleri diye dilledim. Yaşamımı yaşamları diye dilledim. Atlantalı Kapıyı, Atonların kulluğu için açtım. Çamur yoğuranlara, korkuyu aşırttırdım, dedim ki “kontrol bende, korkma”.

Keskin bir dünya… Es dağlarım, es ki hak et. “Ben sevgiyim”, dedim. Es ki hak et. Es.....Es ki hakikiyetini, hak et... Es ki yolunu, hak et. Es ki ruhunu, hak et… Toprak ol, es ama yol ol. Mustafa Kemal, sen olacak.. Ölüyü diriltecek… “Es” dedim.

Muradı, insandı. “Esma” dedi. Es ki “hak et” dedim. Murat etiğimiz, buydu. Cennet, insanın kalemidir, canlar ama cennet olmayanın, levhisi yoktur ki... Kalemi kodlasa da yolu olmaz ki.

İşte bunun içindir ki masamızı kurduk, kodlarımızı tohumladık, yolumuzu koran olan, o yaşamlara kattık, geri çektik, hepsini de. “Hadi gel” dedik.

Geri çektiklerimiz, bize geldiler. Şarkı, şarkı, şarkı, hepsi şarkı okurlar. Keram tınlar, yüreklerde. Halik olanda tınlar, keram... Et kemikte, tınlar. Rahman olanda, tınlar. O tınlayan kervan, insanlıktır.

Unutmayınız, canlılar, Ran Kapısıyız, biz… Bu kapıya gelen, bizimle olur. Bu kapıyı hak eden, hasat olur... Bu kapıyı, hologram sayanlar, kontrol kuramazlar… Burası bir kalemdir... Yeryüzünün kültü olan, ilimdir. Ve biz, kalemle, kaynaktan, ilim olduk.

“Size, diri” dedik... Erdiğiniz yere, kelam ilmini, indirdik... Şanslı olun, diye. Şarkımızı sistemli olarak, dinlettik.

“Tanrıya, Tarık olun” dedik. Koşan geldi. Öfkemiz asla olmadı. Koşan geldi. Varlığın kuranı okundu, dünyada… Ve biz, okuttuk. Öz köklerimizin gücüdür, bu.

Horlamadık hiç kimseyi… Evrenlerin sistemini kayıtladık… Korkuyu aşırttık. “Kült” dediklerimiz, kürzi kapılar, oldular. Hepsini kayıtladık. Ve bugün bize, ön gerçekliği kodlayanlar, geldiler.

Ön gerçeklik!... Rahmi kalemin, ilm-i hası. Öz gerçeklik. Ama öz gerçeklik ki ön gerçekliktir o, resmi çalışmada olmalıdır.

Buyurun, resmi çalışmaya başlayalım. Dince mi?.. Hayır. İlimce. Hadi, buyurun.

SÜPER İNSANLIK REALİTESİ

https://vimeo.com/242011063