ZAR ATTIK YAŞAMLARA; ZAR, ALLAH’IN İLMİDİR

Yarı yarıya bellek kayıtlarıyla dolar dünya yaşamı ve sayfası. O yarı doluşta, biliş hali yoktur. Sadece Işık Kodlar vardır. O yalın ve hırssız olan Işık Kod, zaman sayfalarında yenilenir ve temizlenir. Daha sonra yeni bir resim yapar. Zanneder ki o resimle hak etti ve zaman sayfalarında var oldu… O zamana kadar ona kendi dışından bilgi verildiğini zannetmekteydi. Nesilleri onun nuru olmaya çalıştıkça, o kendindeki hakikiyeti has tartıya koyar ve Zaman Tahtı’ndan tohum eker. Bilir ki kapıları açacak ve yaşamları kontrol edecek. O bir ağır yüktür. Onu bilen hak ettiğinden bilir. 

Ardı sıra yarınlar olacak ve kendindeki hakikiyetle Birlik kuracak. Aha kurdu ve yaşam, sonsuz yarınları kontrol etti. 

Oğullar, biliş haline varan tüm insanlık, hak ettiğince Hakim-i Hak’tır. O kontrolludur ve toplumdur. Onun nüve olan zamanı, kaynaktadır. Oğul verir ki verdiğinde, din yoktur onun nüve olan cevherinde. O bir resimdir. O resmi tohumlayan, kelamda kendini tohumlar.

Dünyayı bir Işık Kaynak olarak bilin. O kaynakta bir zar vardır. Herşey, o zara tabidir. Atılır ve bilinir. Atan hak ettiğinde attığını anlar ve der ki “seçeneklerden hangisi benim için hayırlı ise onu yaşayım.” (Ben zar atmam ama atılan her zarı sayfalarım. Sonra döner Dini Kodlar’la dillerim. Bilirim ki orada Kuran olan ışık yanar…) İşte, atılan zar, yeniden Işık tohumlar’ı kontrol etmek üzere atılmaktadır. Atan kendini, Hak Teknik’le Bütün’e atmaktadır. Gelen ne ise, zarı atan, ona tabi olacaktır.

Bütün mesele gelenin, hangi sayfadan geldiğidir. Bir sayfa ışık, herkesi hak ettirir. Nefes Zamanlar’a ışık olur ve tüm yarınları kodlar. O sayfa geldi ise ne mutlu. Geçip giden yürekler, yeni zamanları hak etmek istediklerinde, yeni bir zar atmak isterler. Orada atılan zar, yarına atılır. O zarı atan, ışığı hak etmek ister ve atar. Cennet kuran ışık ile bütünlenmek ister. Ana Kapı’yı açmak ister ve Din Tahtı’na oturmak ister. Onun, Ruh olan ışığı, hak edildiğinde; o bir kapı olur ve Cevheri Işık olur. Atlanta Ana Kapısı olur.

Dağlar, artık bilin ki beden alan (Ölümsüz Beden; Rahmani Beden alan) tüm insanlık Kuran olmaya başlayacak. Dünün Kuranı ile yeni zamanların Kuranı, farklı olacak. Yaşam, bir Apollon Işığı’nda dünyalaştığında o ışık, insanı nurdan ayırır ve tüm yaşamı, potansiyel olarak Kontrol Kodu’na kaynak yapar. Dara düşen olur; Hak olan olur ve BİR olan olur. Herkes kelamda olmaz. Nur Kuran olur ve yarınları kodlar. Herkes daha güçlü olur ama kontrolsüz kalanlar, kaynaktan ayrılırlar. 

Apollon, bir Tanrı’dır. Yarını kodlamış olan bir Tanrı… Onun yolu insan soyuydu. O bir resim yaptı ve dedi ki “alın bu resmi tohumlayın.” Çok özeldi bu… Nefes Zamanlar’ı hak edenler, bildiler ki yaşam yenilenir ve Tanrı, yeni bir resim yapar. İşte olay buydu. Dünya nurunu, Kuran olan ışığa kattı ve yeni zamanı tohumladı. Ölü dürümlendi ve yenilendi olay buydu. Amin…

Erenlerin Diyarı’ndan dünyayı kontrol etmeye gelen birçok güçlü Yüce var. Ama bunların hepsi, kelamın ışığını kaynaklarına alıp dürümlediklerinde dünya korunur. Öz Kökler’de bunu bilen yoktur. 

Çokları Namaz Zamanları Düzen kurarlar ve son sözün söylenmesine kadar beklerler. Derler ki “biz olduk. Artık söz söylensin ki biz kurtarılalım.” 

Bunun içindir ki sözü söyleyen hep bekler. Din Tahtı ışık yaksın. Yarınlar kontrol kursun. Nur olan Kuran dinlensin ve Cemaatler kontrol etsinler yeni yaşamlarını. 

Bütün mesele; yaşamın ardında kontrollu bir can tahtın bulunması için birleşmektir. Herkes kendi yaşamını düşünür. Neyin hak edildiği ve neden hak edildiği hususunda kimse hiçbirşey düşünmez. 

Aradan yıllar geçer ve birgün bir de bakılır ki bir Rahmet Kuran okunmakta Düzen’de. İşte o Kuran okunduğunda, dünya bir umman olur. Kübra olur ve sayfa sayfa Zaman Tohumu olur. Öksüz zamanlar, sessiz ışıkları hak eder ve yeni bir rahmet olur cümle yüreklerde. İş buydu… Bu oldu. Aha yeni bir umman tohumlandı ve yol, Ulular Tohumu olan ışığa kodlandı. 

Sizi, yarınlara akmakta olan bir Işık Çeşme gibi düşünmekteyiz. Her akışınız BİR’edir. Sizin yolunuzda olan her diri, o çeşmede akar. Akan, Ana’dan ve Ata’dan ve Aton’dan ve tüm tohumlardan akar. 

Zaman artık bir ceket bir pantolon zamanıdır. Bütün mesele o ceketin düğmelerinin kapalı olmasındadır. Herkesin herkese saygısı ve sevgisidir onun giyimi. Giydiği Yıldız Işığı ve hak ettiği, Birlik Tohumu’dur. 

Dönün görün dünyayı. Orada nur var ve kodlanmış Zaka Zamanlar’da, ışık yakan Nefes var. Oğul, Ben Allah ve ben yaşam… benim için hiçbir zaman ışık kırılışı yoktur. Ama dünya insanı için o ışık hep kırılır. Onun içindir ki zavallı ışık kırıcıları korumaya çalışmaktayız. 

Sayabildiğimizce sayarız yaşam toplumlarına Kelam Tahtı’ndan bilgiyi… Altın Taht’tan, Can Taht’tan, Can Toplum’dan; Ses Yaşamlar’a görevlileri açıkça bildiririz ama onları, hak etmeyen bilmez ki.

Yarın ne olur? Soru bu… Yaşam olur. Birlik kurulur… Nur olan Kuranlar, cennetlerinde diri yürekleri hak ederler. Ama şunu bilmeliler ki biz yasaları koyarız. Kollarımız hep dünyadadır. Elim, dünya olan; yolum, Kuran olan ve zekam, yaşam alan bir kurtarıcı olarak doğmam, İnsan İlmi’ni kontrol içindir.

Ard arda Işık Kodlar var. Her biri bir kaynaktır. Son sözün söylenmesinde o Işık Kaynaklar, teknik olarak Birlik kurarlar. Çok özel bir yarın olur ki hak edildiğinde o yarın, etki alanı yükselir. Resimler güçlenir. Kanatlar alınır ve yarınlar Tanrısal Mesihler’ce yaşamsallaştırılır. Büyük Kütle bizim hak ettiğimiz ve var ettiğimizdir. O kütleyi, hak etmeyen açıkça dilleyemez. Dinlenen ise Hak olup dinlenir. Bilişi olmayan ağır yükü hak edip de tahditleyemez. 

Çektim dünyayı hak edenlerin tohumlarına, kodladım. Dün baktım ki hasat yapılmakta dünya üstünde. Dinledim ve dedim ki hak etsinler… Cinner ve Cinniler ve Cevheriler ve diri yürekler ve tüm insan soyu hak etti. Baktım yaşam sayfalanmakta; Asal Yaşamlar tohumlanmışlar. Öz Kökler, göklenmiş ve Birlik kurulmuş. Amin…

Rahman olan bilir ki hak ettik. Amin…

Süper İnsanlık Realitesi Derneği