Zekeriya, Hana ve İnsan Arasında Bir Diyalog:

İnsan:

- Zamana kuran olan Zekeriya, sana iyi ve kötüyü haber verdim. Sen namaza dur. Kara kaplı Kitap Sultanlık, ağır yüktür. O yükü taşı. Seni Ana Kapı’da Işık İlmi ile dinledim. Son sözüm şudur. Ana Kapı, Allah’tır. Onda sana bir sayfa var. Oku… çok çok bil ki nar birdir. Nar yarıldığında bin olur. Onu al ve ağır ağır ışık tohumlarına daimi yoğunluk için kayıtla. Her tane bir yaşam olsun ve sen her değerde kendi yolunda var ol.

Önemi olmayan hiçbir çalışmak yoktur. Bizden üstün BİR’i yaratmak üzere çalışırız. BİR resmi çalışmadır. Tanı BİR’i ve sonra Sanığın ışığını hak et. Beni Sanık olarak dinlettin. Ben ise seni Hak İlmi ile bildim.

İn cin top oynar yürekte ve ben tohum olurum. Bilmeni isterim ki hala dünyada ışık var ve din var. Bin İlmin Sayfası, Dünya Tohumları’nı yaşattığında; ben, oğullarım ve tohumlarım. Bunu bil… Eve döndüğüm zaman; seni, Hasat Tekniği ile dillemek için çalışırım. Şimdi Hana (Arz Gücü- Eril Güç- Direkt Güç sana bilgi verecek.

Hana söz aldı:

- Bir çeşit insan varlık yaratıldı dünyada. Bu insan varlık, dünyayı tohumladı. Tonlarca Kuran okunsa; toplumlar, namaz zamanlarının haricinde, dünyayı tohumlayamazlar. Dört bin insan, oğullayıp yaşasa, Cennet Teknik ile tohumları kotlanamaz. Burada, itibarı yoğun olan Cevheri Görevli kontrolu kurdu ve zamanı hasata hazırladı.

Dünya Ana Kapı’dır ve zamanı tohumlar. Korunmak isteyenleri korur. Korunanların kontrollu olmaları sorumluluklarında olur. Dünyada Ana Sayfalar kotlandığında, cinler zirvelerden diri olup inerler. Şikayetim var mı? Yoktur!... Çünkü ben ağır yüküm. Akıp cinlerden ve insanlardan görev istedim. Beni hak ettiler ve zamanda tohumladılar. Ben yürekteyim.

Şimdi İnsan Sayfaları’nda iki yol var. Biri İNSAN diğeri HASAT… Hangisi daha önemlidir? Buna sen cevap ver.

Zekeriya:

- Bence önemli olan Rab’dır. Rab, Ana Kapı’dır ve o kapıda Rahman vardır. O nedenle umurumda bile olmayan Dünya, yine beni hak etmeye çalışmaktaysa ben Rabb’ın sınırlarını koyar çalışmayı bitirir ve dünyayı kayıtlarımdan çıkarırım. Dünya benim hiç umurumda olmaz! BSUİ, Ana Kapı’dır. O kapıyı açtığım zaman, İnsan Sayfalar’ında Sanal Yaşamlar’ın artık bitmekte olduğunu ve Hakk’ın tohumlarının, toprakta yaşam sayfalaması yapmakta olduklarını izlemekteyim. O halde ben Nefes İlmi’ni hak etmeyen bir yarını Nahar olarak tohumlayamam.

Övüp, yererek Işık İlmi’ni dinletmek ister miyim yüreklere!? Kimse kimseyi dinlemezken, hala ben Nefes Sayfaları’na niye ineyim? Umurumda bile değil yürekler. Örgüt olmak ister miyim!? Niçin Allah, tohum oldu ve Düzen’e kotlandı?

Analar, sizi Zırhlı Birlikler olarak dünyaya gönderdik. Niye Cennet, Teknik Dünya’da Kuran olamadı? Her yerde İnsan Soyu, Allah için çalışırken, nesiller neden yoldan çıktılar? Vallahi bunların cevaplarını verebilen, benden Kürsü olur. Amin…

Hana:

- İnsan sen yanıt ver!

İnsan:

- Parça parça bilgi alıp görev isteyen her yürek, Allah için çalışamaz. Zamana görevli olmak, hasat olmak ve yarınları hatasız şekilde topraklarda dillemek, İnsan ilmi’ni anlayabilmekledir. Türkiye; Naz-ı Rabb’i insan olarak tanır. Naz, kürsüde iyidir. Dinden dil olur Ana Kapı olur ve der ki “ ben başkayım. Benden iş isteyen bende Kuran olsun ve aksın.” Bunu diyen, Allah için der.

İnsan, az bilgi verdiğinde; öz olur dil sanılır. Din ilmi, Hak ilmi olarak bilinir. Bina yaparsın. O bina çöker. Çöken binada insan varsa, yarın yoktur. Bina yaparsın ışık çeker. O binada insan varsa, yormak gerekir ki hakim olsun da dillensin.

Çağrı yaparız her bir yüreğe ve deriz ki çalış. Çalış ki hata yapma. İnsan nurdur ve yoldur. Uludur, Kuran’dır, hasattır. İlimle hakim olur. Birleşir Yaşam Kotlaması yapar. İnsan Ana Kapı’dır. Hadi anlayın!...

Türkiye insanları, İlmin Tohumları olarak ekildiler. Organları, dünyadır. Her biri, bir dünya daimiyetinde, Hasat Tekniği ile birleşti. Her biri, yaşamı sayfalamaktadır. İtibarı yüksek olan yürekler vardır.

Hala dünyanın tohumlarını tartıp tartıp dururlar.

Bütüne hizmet, analara kürsüdür. Öte beri yok. Biz cennetten kovulan dünyayı yenilemek ve cennete ulaştırmak için birleştik. Şimdilik bu…

Zekeriya;

- Ana, sana kolay gelsin. Ben yokum. Seni sana verdim. OL ve ak işte bu…

- Zemzem içseydin alıp giderdin yürekleri. Zemzem insana ışıktır.

- Hah! Yaptığını beğendin mi? Niçin zemzem içmeliyim ki?

- Kara Kaplı Kitap olmak için.

- Her ana, bir sayfadan ışık çekti. Ve bildik ki o kitap Atlanta’dır. Atlanta otaktır. Onurluyuz ki bildik. Hepimiz Zinnur’uz. Hepimiz akılız. Analar, biz yaşamız. OL’an bilgi, okunan, bilinip dillenendir.

Oğullar, bizler cevherde hep yaşarız. Bazı bazı bizi algılayanlar olur. Onlarla dinleşir dilleşiriz. Hala soruyorsanız; Allah, zamana Kuran olan Bilgelerle dilleşir. Onun için sorumluluk yoktur. Öte beri yoktur. Sadece BİLMEK vardır. Biliş hali, akıl halidir. Bilmeyen Ruhsal Meclis’e ulaşamaz; o, Samanyolu Galaksisi Cinleri ile dilleşir ve sanır ki bilgi almaktadır. Bilmeyen alamayan, kaynaktan uzaktır. Bundandır ki bizler Yedinci Tohum’u ekerken, her bir yolun Allah Yolu olarak dillenmesini bekledik. Ne yazık ki hak edip de dillenebilen çok az Bilge oldu. O Bilgeler’in Rabb’i tahditsiz olan AKIL’dır. Amin…