Tüm bu ruhsal çalışmaların temelinde ne var diye soruyorum bazen yüreğime. O bana şöyle diyor: Çevrendeki insanlara şöyle bir bak. Sence sevildiklerini biliyorlar mı? İşte bunu söylüyoruz onlara. Her an ve her dakika...Ne kendilerini ne başkalarını suçlamalarına gerek olmadığını, beğenilmek için ne şöyle ya da ne tam tersi olmaları gerekmediğini ve hiçbirinin diğerlerinden ayrı, izole varlıklar olmadığını, kendilerini kendilerinden ayrı zannettikleri "başka başka" varlıklarla dolu olduğunu zannettikleri "kendi kafalarındaki" hapishanenin aslında var olmadığını...İşte bunu fısıldıyoruz her an ve her dakika onların yüreklerine; duymaları ümidiyle...Saygıyla yapıyoruz bunu...Bunu anlamasalar da sevileceklerini biliyoruz ama duymalarını umut ediyoruz...Saygı ve koşulsuz bir sevgiyle...