NİHAN İLMİ (10/3)
19.10.2016
Her ana bir candır… Ana kalemdir… Ana Kuran’dır. Ana, karanlığın ışığını yakandır… Ana bir diridir… Misafir değildir dürümlere… O, cennetten kovduklarını tohumlamaya geldi… Onu dilleyin ve dinleyin!…
Cennet, et kemikti… İnsansa kirliydi… Mesih’ti zamanda Kuran olan; yaşayan, yaratan ve tohumlayan… İnsan soyu, SEN olup geldi ve geçti!… Ama BEN oldu sonra… Sonra, SES oldu. Birlik kurdu; BİZ oldu… Ve dedi ki “ben bir tek insan ve her an olan yaşam ve her Sistem olan… Artık BİZ olanın BEN oluşu başladı. İşte bu!”… BİZ olanın BEN oluşu!…
Bu şudur: Bütün kütle, tek mektep!... O tek mektep, ekmek ve her bir kalem, ilim… Hepsi, insanlık!… O insanlık, yaşam ve zaman, sistemleşmiş yaşam!… O, sistemleşmiş yaratılan ve yaşatılan insan soyu!…
Hologram olan; sonsuz zamanları hasata kodlayan ve yolu açan… Ey insan!, cennet olan!; gel, geç ve hak et!… Ben dünya! Hadi gel!... Ben, dürümlenen insanlık; geç, gel!... Gene gel!… Gene gel!... Ama hasatını yap ve hakim olup Hulusi Kelam olup geç…
Al bilgiyi; cennet ol; ak!... Kara Işığı’nı Hak Teknik ile tohumla ve yol ol!… Sonra tohum ol ve kontrol et kendini!... Şimdilik!...
Aha “şimdilik!” de. Sonra de ki “şimdi!...” “Aha geldim! Hakk’a vardım; ışık oldum; Gök Kökler’in cevherine vardım; yaşadım!...” de… Aha de!.... Sonra de ki “KARE KÜRE, KÜP KÜRE… Yarınlar KÜRE ve cennet, KÜRZİ ekip. O ekip, ilim!”
Görme dünyayı!... Sadece dinle!... Gözün görmese de yüreğin görür… Gör ki kodla… Tohum ol ama kapını açık tut!... Sorma zararda mıyım diye!... Dinle ve dille!... İnsan soyuna, aşkla var…
Ya zaman, Sanal Boyut’sa; neden zamana geçtiğini anlamamışsan, sana “insan” denir mi!?
Bahçede insanlar var. Onlar, seni dinlerler ama bahçe, ilimci değilse; yaşamcı değilse; o bahçede kokan cennetliler yoksa; görev olur mu!?
Kupanın, diri yüreklerde ekmek olduğu bir zamanda; Nefes Kuranları’nda yol olmadan, cennet olunan bir Sistem’le cevhere varanlar; anlaşmaya göre yolu bulmuş sayılırlar mı!?
“Barış” denir ya hani!… Barış ne ki!? Halik İlmi’nde barış var mı!?
“Kutlanın!” dediler, “kutlu kalemler!” olun dediler… “Yok etmeyin insan soyunu!” dediler… “Din!” dediler… “insanlık!” dediler ve resimler çizdiler…
Dağlarım, aşkla çalışanlara nefes gerek!... İşte Nefes İlmi’nde ses var… Hep ses!... Ve ziyan olanların, kin nefret duyguları sesleşerek, diriliklerden çıkarılır…
Biz, şu anda yaşamı yıkıyoruz, yarattığımız sesimizle… Bu anda, bu yaşam sayfasında; ses yaşamı, yarınları hak ettirmek için ışığımız ile yer ve gökleri temizliyoruz. Yaptığımız budur.
Unutmayın ki zamana görev bu şekilde yapılır. Aha bu!… Hepinizi kucakladık!... İşte bu!… Şimdilik!…
SÜPER İNSANLIK REALİTESİ
