19.EKİM.2016 TARİHLİ NİHAN İLMİ 10
AV. NEZİRE SELÇUK ÖZ BİLİŞ, 5. AKIŞ 1. BÖLÜM

AHİRET HAKKINDA….SIRATTAN GEÇİŞ VE SORGULANMA

Ölüm geldiğinde, beden dillenmeye başlar.

Sorguya girer beden ve sonsuz zamanların sistemleşmesindeki o yoğunlukta sorgulanır;

Nereden dünyaya indin?

Dünya sana ne verdi?

Sen dünyada, evrenlerin sistemli çalışmalarında kodlama yaptın. Yaptın da ne oldu?

Neden dağa, taşa insanlık kayıtlaması yaptın?

Ve yolun nereden, nereye ulaştı?

Çorbanda ne vardı?

Yerkürede nelerin diriliğindeydin, nelerin dürümlerindeydin ve onlarla neden kontrol kurdun ya da kontrolun neden olmadı?

Olgun muydun?

Yoksa kullandığın yaşam seni, senden çıkardı mı?

Dere olup aktın mı, yoksa yolu kaybettin mi?

Neden dünyadaydın ve ne oldu dünyada?

Sen ekmeğindeki o yoğunluğu hak edebildin mi?

Çıkıp, indiğin ziyaretlerde nelerle karşılaştın?

O ziyaretlerde sana ne verildi, sen ne istedin?

Ve “ziyan oldular, zamanda kınandılar” denilenleri hak edebilir miydin? Onları koruyabilir miydin? Korumalı mıydın?

Bunlar sana soru olarak yönetilir.

Ve sen de dersin ki “ben hepsiyim ve hepsi bendir. Ama bir tek kapı kapattım. O da aklın kapısı…

“Ben aklı hiç kullanmadım çünkü yoktu…çünkü yoğun olmadı, yaşamda bulunmadı akıl….Ama akıl zaten yoktu dünyada..” diyebilir yürek.

İşte; bunun sonucunda, “suyun başında kim vardı?” diye sorulur. “Kimdi orada olan?” Ya “ilimdi” ya da “kalemdi” diyeceksiniz. Ya da diyeceksiniz ki “orada oturandım.”

Her ne derseniz, sizden size sesleşmeyle olacak.

Ve daha sonra, sorguda;

Senin adın ne?” denecek.
Ben akılım..” mı diyeceksin?
Ben siyahtan mora varan aşk mıyım?” diyeceksin.
Zamanda kıran mıyım?
Yoktan vara, varan mıyım? diyeceksin.

Bütün bunlar sorgulanacak.

Sonra dönüp bakacaksın, “ben dünyayı hak ettim” diyeceksin, ya da “hak etmemişim” diyeceksin.

“Ben bu dünyayı hak ettim” dediğin anda, dünya ölüleri seninle olacaklar ve diyecekler ki “beni hak et.”

“Sen ben, ben senim” diyecekler. “Sorumlusun bedenimden” diyecekler “muradım seninle olmak” diyecekler “ruhi kapılarda, aklın teni benim tenim” diyecekler “ama sen, ben yoksan, bir tek olan beden mektep olmaz” diyecekler.

Herkes, herkesle sınanacak orada…

Bir tek ben, bir tek sen değil, tüm insanlık…

Herkes, herkesten görev isteyecek ve geçişler bu şekilde yapılacak.

“Benim dünyam, benim yaşamım, benim yüceliğim… ama ben yokum ki! Ben hiç olmadım ki! Dünyaya bedensiz gelenim ben” mi diyeceğim?! Ya da sen “bedenli miyim?” diyeceksin. Her şeyin ilmi hepimizin ilmidir. Bunu iyi öğrenin.

Sömestr tatilleri olur zamanda. Herkes tatile çıkar. Çalışmaz ve der ki “ben artık tatil yapıyorum.” Ama çan çalar hep ve der ki “gel” ve “gel” ve “gel” der. “Ben tatil yapıyorum” der yürek ama çan yine çalar; “gel” der “gel….gel…. gel” aha canlar, aha bu.

Dünya yolu, Atlanta Ata Kapıları’nın gücünden çok üstün bir yücelikle dürümlenen bir yoldur. Bu yola giren Rahman olup girmeliyken, akıl tınısını duymadan girdiğinde, yolunu kaybeder ve yoğunluğunda kontrol dışı kalır.

Çok önemli bir dünya, çok önemli bir görev ve çok önemli bir zamandır dünya.

Kini aşmayan, yolu bulamaz canlar!

Çok özel bir dünya ve yoğunluğu tohum olan bir zaman…

Ve dünyanın adı insan soyudur!

Ve bir kez daha söylüyorum; dünyanın adı insan sistemidir!

Ve yine söylüyorum; dünyanın adı, insan olarak kodlanmıştır!

Ve bu dünya mutlak ve bu dünya kutsal bir yaşam sayfasıdır.

Birliklerin tümü farklı planetlerde görevlidirler ama çokları bu mişa sistemine inerler ve buradan geçiş isterler. Geçmeye geldiklerinde, sevgiyle ya da sistemli çalışmalar için kontrollu gelirler. Biz onlara “tarık” deriz. Hepsi bir tarık olup gelirler.

Tarık yolcuya denir.

Yol olmaya çabalayana, yoğunluğunda tohum olana “tahdtsiz” deriz.

(devamı 2. bölümde)

SÜPER İNSANLIK REALİTESİ

https://youtu.be/Mbmrn5_E9-o