İMPARATORLUK (11/1)
15.11.2017
Der ki yaşam: “Ben dünyadayım!… Zarar önlerim!… Yolu kodlarım, İMAN TENİ’ninden TEK NEFES olur; KUL olurum!… Oğul veririm; dünyaya YOL olurum!… Okurum… Okunurum… Boşun, Dolunun Kuranı’ndan çok ötedeyim… Umutlarım var!… Kaynakta hasatım var!… Aktığımda, hakikiyetim var!… Zamana KURAN olan insan soyuyum ben!…
Geçip geldiğim bu dünya; bana, ses verir… “Ben senim!” der… Ben de derim ki “seni hak etmeye geldim… Donan insanları, HALİK kılmaya geldim… DÜZEN kurmaya geldim… LÜTFİ KULLAR’dan korkuyu aşanları; ummana hak ettirmeye ve hasat olmalarını sağlamaya geldim!…
AT kalemimdir… Onun nuru benim… O ben; ben oyum… “AT” dediğimde sorarlar; “hangi zamandan kodlandın!” diye… Ben, ALLAH İLMİ ile TANRILIK KAPISI’nda tohum ekerken; İnsanlık Boyutları’nı kodladım ve hasat oldum…
Öksüz insan, KUL olamaz. O kodlanmış yaşamı; hasata, kaynak yapamaz… Asıl gücü, KELAM’dır onun… NUR’dur, KURAN’dır ama YARIN’da olmazsa; KAYNAK’ta bulunamaz… Bundandır ki kaynağa inmesi için ocağını yaktım. AMON TOPLUMLARI’ndan NEFES alıp KELAM olup geldim… “Eşya” dediğiniz; her şeyi hakettiren bir LEVHİ’de KURAN’dan öte KODLANMIŞ YAŞAMLAR’ı HALİK kılmaya geldim.
Baştan beri insanlık için çalışandım. İnsan soyunun KURAN’ı, insan soyunun KULLUĞU, BSUİ olan KALEM’di… O KALEM’i, NEFES olarak İLİM’e çektim… Baş tacıydım ilimde. Bedende, KAYNAK İNSAN’dım. Ummanlara KALEM olan MİKAİL’dim. Nesiller boyu NUR için çalıştım… İKİLİ DİRİLİĞİN BİLİŞİ’nden güç çeken insana, KURAN oldum…
MUSHAF, İSRAFİL’İN KELAMI’ydı. İSMAİLİ KURAN, İNSANLIKTI… Baş tacıydı insan; soyu NÜVE olan her ana!… BİZ olan; MİKAİL İLMİ’nden güç alan yarınlara… İsmim NEFES’tir benim. Sizin için en büyük kült, İNSAN olan kervanın, en ve boydan ibaret olmayan NEFES’idir.
NEFESSİZ BİR ZAMAN, İLİMSİZ BİR RESİMDİR… O resimde kim varsa, “eşya” dediğiniz, ilmi onların LEVHİ KALEM’iyle kodlanarak yaratılır. “OL deriz olur!” denilen işçilik budur.
Bunu anlamak zordur biliriz. Hepiniz için zordur ama ZAMAN SİSTEMLEŞMESİ’nde siz, KALEM oldukça, HALİK olan insan, hep yarını kodlayacaktır… RAHMAN’ın kulluğunda, KURAN olandan, KERVAN olana; yarınları, hasata kaynak yapıp yeşilliklerin, morlukların ve tüm renklerin örtüsünü örttürmeyecektir.
İyi anlaşılsın ki DİN KAPILARI, EK KALEMLER’le kodlansa da. En ve boydan geçenler, her gün daha yüce NEFESLER’e ulaştıkça; insan soyu mutlaka yaşama KAHA olacaktır ve sofasında; KURAN’ı, İLİM KALEMLERİ ile toprağını hakettirecektir.
Estin yine!... Dünyama estin!… Gerçekten estin!... Sen miydin seslenen!? Yoksa ben miydim!? İMAN İLMİ’nden, İSRAFİL KELAMI’ndan insana mı indin!? Yoksa; sen, ben olup ben, sen olup yolculuk mu yaptık İLMİN HALİKİ’ne!? Bana “ATA” dediler… Bana, “has insan” dediler… “BEN” dediler. “BİL” dediler. “OL” dediler. “YOL” dediler. Oh Canlarım!... Bana, “NEFES” de dediler… Bana “NİHAN” da dediler. “Beşer Kapılar’dan İNSAN SIRRINI DİLLEYEN” dediler… Eşya için önemli olan insanlıktır.
HAŞR’ı, RAHMİ KAPI diye bilin. İnsanı, KUL diye bilin. BİZ olanı, HALİK diye bilin. Bize cennet verin; biz, cennette cevher olalım; AMON olalım… AKIL TINISI’nda NEFES’e görev taşıtalım… Var mısınız!?
Ya RAN, yer küreyi hak ettiriyorsa; yaşamın ilminden KURAN ise, boş sonsuzluktan, doğum için yarına inmişsen; buyur da gel!... Gel ki BİL; BİL de OL… Ol ki HALİK KIL KENDİNİ ve BİZİ!... Biz seniz!… Aha bu!… Şimdilik!…
SÜPER İNSANLIK REALİTESİ
