AV.NEZİRE SELÇUK ÖZ BİLİŞ 1.AKIŞ – 2.BÖLÜM
Kesir biliş, ilimsiz kaldığında bütün biliş, kelama iner ve o kesir, bilişi kontrol eder.. Eğer kesir biliş, kodlanabilirse mutlak kuranı hak eder ve hakikiyeti diller.
İsmail-i Kapılarının hepsi bunun başaramadı, kaydı silenler oldu. Kulu kuldan ayrı tuttuklarını bildik.. Çıktık yüreklerini, dilledik. Dilledik. Dillettik ve dedik ki “ kıran kırıldığında yaşam kırılır. “Bundan sonra kıran kırılmamalıdır”. Doğal dünyada, bunu anlayan çıkmadı. “Sen, seni kır” dediler.
Deve kalktığında, siyah, mosmordu… Döndüm düzene, gök çözümlerini dilleyenleri dinledim, dedim ki “ o simsiyahı hak eden, kodlama yapacak güçte, ilim kalemi olmadan, birlik kapıma gelmeyecek”. “Ve yolu kodlayamayacak”.
“Mucize bu” dediler... “Herkesin geçip, geleceği bir an diye, bilindiğinizden buna mucize” dendi. Öz görevimiz, kontroldür. Ve bugün burada, bu kontrolü kurmakla, bilişimizi kayda alıyoruz.
Koruma altına almak ayrı, ocaklarını yoğunluğumuza almak, ayrıdır. Herkesi, koruma altına aldık. Ama ocaklarını koyu ışığımıza, almadık. “Alacak, aldı” dediler. Oğullarımızı koruduk ama “OL” demedik. “OL” diyemedik. Yasa buydu. “OL” deseydik, yasalar, kontrol edilemez ve yoğunluk, kontrol kuramazdı.
Bize, Esmaları dilleyenler de geldiler. Saygılarla geldiler. Koruyucu olduklarını, dillediler.. “Koca bir doğa” dediler. “O koca doğayı, kodlayalım mutlak kuran olalım, yarını hak edelim” dediler. “Kesvetli bir dünya” diyende, oldu.. Yazı yazarken, suya kulu kodlayıp, yasa koyucu olmaya kalkanda, oldu.
Ruhu kontrol edemediğini anlayıp, kul olmadan, kontrol kurup, kendini kodlamaya kalkan, oldu… Herkes kendini, kendi yüce ilmini, anlamak istedi… Ve cemaat cevheri cennete, kelamla inmekten çok kontrolcü bir çalışmayı dürümlere indirmeye çabaladı.
Karanlık tahtında, insanlığı kodlar. Oğullarımızı kodladık. Çok mutlandık. Toydular, koruduk onları.. Kusurlarını bağışladık.. “Hepsine, eşya” dediler... Biz eşya olanları, şafak olarak, kodladık. Hepsi eşya olmalarından daha öte şafak olup, kodlama yapabilecek, bilişin kayıtlarıydılar.
Ve tohum ektik.. Öz görevimizdi, bu tohum ektik, insansı, fakih olsun, diye... İlim olabilir, yarınlar kurulabilir, ruh muktedir olabilirde, ilim kapıları kapanırsa keşkeler devreye girer.
İşte o keşkeleri; her insan, hak tahtından çıkarmalıdır. Haluk kuran, haluk kurtarıcı olamaz insan ama haliki hak olabilir.
Beden almak, nurlu olmak, yolu bulmak, mutlak olmak, mahrek olmak ve cemaat olmak içinse de…. Herkes bu cümlede, kübra olamayacağından, cevherini de kodlayamayacağından, yarada bildiklerini yarata, sahraya varacak ve yaşayacak….Ama yaratamayacaklarını kodlayacak, koklayacak ve toprakta, tohum diye dilletecek...
Bir kapı açılır, öyle çok görevli iner ki yaşama. Ve bir kapı kapanır ki öyle çok güçlü kalem dillenir ki yücede .…Ama o yüce mutlak olmadıkça, korkuyu kodlar ve toprağı, kontrolden çıkarır.
İşte yaşam, böyledir… Sizler, gözü görenler, ruhu olanlar ve murat ettiklerini hak edenler olduğunuzdandır ki burada bulunabildiniz.
Bu masa; hakim olanların masadır….Burada, öfkeyi aşanlar olur. Burada, koruyucu olanlar olur. Burada, karda yürüyüp, yaşayanlar olur. O karda iz kalır. İşte o iz, ilmin izi olur.
Ve biz dünyalılar, çok mutluyuz ki iz kaldı, dünyada… Biz burada, kar ilmiyle kodladık, dünyayı... Ve İz kalsın diye kayıtladık, ilmi kalemlerimizi ve yüreklerimizi.
Kaçtığım, kaçtırdıklarını düşündükleri her anda kaçan diye düşünen oldu... Biz, buradaydık hep..... Kaçırtmak ya da kaçtırtmak, aynı.
Canlarım, SU- FA- Sİ –KA- HA.. SU- FA-HA -Sİ – HA- SU- HA- Sİ- KA-Sİ HA- Sİ
İş bu!..
https://youtu.be/m1b8DMNH7M4
SÜPER İNSANLIK REALİTESİ
